Raften, School voor the deaf and Murchison Falls

Hallo allemaal!
Veel plezier met lezen! Het is weer een heel verhaal, maar het is van twee weekenden vol avontuur...

The Launch of the marathon!
1 november was het dan zover, de launch van de marathon! Adicho had zich goed voorbereid en vele gasten uitgenodigd. Om twee uur zou het beginnen en wij zaten met onze camera klaar om alles op te nemen. Uiteindelijk zijn we om 15:30u begonnen, omdat toen de zaal redelijk gevuld was. Na een speech over de geschiedenis van Art for Children en de reden van organiseren werden nog anderen uitgenodigd een korte toespraak te houden, waaronder ook een jongen van twaalf jaar. Jerome bright, een door de LRA (rebellen van kony) getroffen jongen die het leven opgepakt heeft en er alles voor over heeft om te sporten. Een zeer indrukwekkende speech waarbij dan ook luid geklapt werd. Na de speech hebben we wat gegeten in het Lira hotel, waar the launch was. Kip met friet dachten we besteld te hebben. Helaas kregen we kippenmaag met friet. Nu ben ik wel van het proberen, maar bij het eerste stukje draaide mijn maag al om. Het was taai en de stuctuur was vreemd. Bij de kipslachting hadden we ook kippenmaag op, maar die was een stuk beter. De volgende keer moeten we dus een beetje beter opletten met wat we bestellen... Na het eten hebben we snel onze spullen gepakt en zjjn we naar de bus gegaan. Een weekend Jinja, met raften en veel gezelligheid staat voor de deur.

Jinja
Op naar Jinja, vanuit Lira zijn we weer ’s nachts met de bus naar Kampala gereden. In Kampala met de matatu (taxibusje) naar Jinja, waar we rond een uur of tien ’s ochtends aankwamen. Van te voren had ik een kleine plattegrond getekend, zodat ik een beetje wist waar we waren. En dat hebben we goed kunnen gebruiken. Hoewel we een klein stukje omgelopen zijn hebben we het guesthouse gevonden. Van buiten een prima locatie, van binnen erg achterstallig, muf en oud. Maar voor twee nachtjes moest het wel prima zijn. Omdat de nacht erg kort was, hebben we nog even wat geslapen waarna we wilden douchen... Helaas, het water was op. Volgende keer beter. Toen viel ook nog eens de stroom uit. Gelukkig had Brian (mede student) om vier uur een boottocht geregeld en konden we even het guesthouse uit. Met twaalf blanken op zes motorbikes was eigenlijk toch wel een gaaf gezicht. (Je leest het goed, hier rijd je met drie, vier of soms vijf mensen op één motor) Het leek de invasie van de blanken. Iedereen keek op en binnen no time waren we bij de boot. Tijdens de boottocht kregen we een rondleiding op de nijl door de gids. Hij heeft ons verschillende vogels en planten laten zien. Ook ‘the source’ mocht niet ontbreken. Naast een klein eilandje zag je inderdaad het water wat opborrelen, maar of dit nu écht ‘the source’ was, dat is maar de vraag. Vele beweren de enige bron gevonden te hebben. Je zou verwachten dat de bron van zo’n gigantische rivier de grond uit zou spuiten, maar dat was niet het geval.

Raften
Hoewel ik er een beetje tegen opkijk, heb ik er toch ook wel weer zin in. Ik heb het idee dat ik de enige ben die aan de risico’s denkt, maar ik heb besloten om het over me heen te laten komen. We gaan raften vandaag! Met gradies van drie, vier en vijf is het een van de beste routes om te doen. Gradies zes (hoogste commerciële niveau) komen we ook tegen, maar deze gaan we lopend voorbij. Stiekem toch wel een fijn gevoel. Hoewel ik een van de enige was die al een vaker had gerafd, gecanyoningd of aan hydrospeed heeft gedaan, vond ik het toch wel erg spannend. Het is toch wel een grove, wilde rivier.

Eenmaal aangekomen werd onze boot opgepompt, jawel, met een luchtbedpomp. Het ging prima alleen duurde het wat lang. Nadat er twee boten opgepompt waren, en de ‘safety boot’ klaar was voor vertrek kregen we als eerst de veiligheidsinstructies. Niet geheel onbelangrijk. Voor mij allemaal herhaling, maar een opfriscursus is altijd wel prettig.

Helm op, zwemvest aan, onderwatercamera bij en gaan met die banaan.... Daar gingen we dan. In het begin een rustig stuk waarbij veel gepeddeld moest worden, we mochten het water in om ons mee te laten voeren met de stroming. Erg leuk in zo’n grote, krachtige rivier.
Na een tijdje begon het avontuur echt. En nee, we waren nog niet bij de eerste waterval. Nee... de boot was lek... Shit, hadden wij weer. Midden op de Nijl liep de bodem van de boot leeg. Gelukkig was de buitenring nog heel, maar de bodem waar je op staat, wat dus alle rotsen tegenhoud die de boot aan de onderkant rammen, liep leeg. Alsof ze er al op gerekend hadden werd al snel de ‘safety boot’ erbij gehaald die gewoon een pomp bij had. Maar al snel bleek dat het ventiel stuk was en dat het niet ter plaatste gemaakt kon worden.

Na wat onderhandelen en geklaag vanuit ons zag ook onze gids in dat we niet verder konden met deze boot, alleen was een mogelijk wisselpunt pas na de eerste waterval. Dus net voor de waterval werd onze boot opgepompd en gingen we er met een hoop geweld vanaf. De boot klapte dubbel maar iedereen (van onze boot) bleef in de boot. Dat was gaaf! Nog net voordat we naar beneden gingen had ik nog snel wat foto’s geknipt. Ik hoop dat ze gelukt zijn! Met nog wat adrenaline in ons, keek iedereen terug naar de waterval en besefte dat we er echt vanaf waren geweest, en dit was pas de eerste. Inmiddels stonden we al wel tot onze kniëen in het water. Snel de boot wisselen.

De boot was geregeld en bij de plek waar we gingen lunchen werd onze ‘nieuwe’ boot opgepompd. Helemaal heel en in orde. Na de lunch ging we door en hebben nog verschillende watervallen getrotseerd. Net voor het einde van de tocht kwamen we een combinatie van level zes, vijf en vier tegen. Zoals ik al eerder zei gingen we de zes te voet voorbij maar de vijf en vier waren zeker net zo sterk. Wat een geweld. Daar stonden we dan, vol adrenaline. De boot werd na de eerste waterval in het water gelaten en daar gingen we weer. Als je aan de kant staat bedenk je je wel wat je in godsnaam allemaal aan het doen bent, maar in de boot is het toch echt wel gaaf.

Level vijf en vier wordt door de meeste goed ontvangen en een paar vallen uit de boot. Gelukkig niemand gewond. Ik ben dan ook blij dat ik weer heelhuids op de kant sta. Maar dan wordt geopperd nog een keer te gaan. Natuurlijk riep ik volmondig JA, en daar gingen we weer. Eigenlijk zou dit een goed moment zijn op de stoppen, maar ja... als je er dan toch bent. Nog zeven anderen gingen mee en daar zaten we weer. Level vijf en vier voor ons neus. De gids riep paddle, paddle, paddle... Op dat moment zie je dus een waterval van een meter of vijf diep voor je met een kolkende massa aan de onderkant. Voor ik het wist stoof de boot naar beneden en werden we omhoog gestuwd door het water. Ik hield me zo goed mogelijk vast maar kon het op een bepaald moment niet meer houden. Toen werd het zwart voor mijn ogen en besefte ik dat ik onder water zat. Ze gaven vooraf al aan dat als je onder water zat, het voor je gevoel heel lang zou duren. Dus terwijl ik nog onder water was ging ik tellen en begon ik het toch wel benauwd te krijgen. Nog steeds voelde ik dat ik meegesleurd werd met de kolkende water massa en nog steeds had ik niet de indruk al boven te zijn. Na een tijdje merkte ik eindelijk boven te komen en kon ik adem halen. Voor mijn gevoel precies op het juiste moment. Ik was zo blij dat ik het zonder kleerscheuren gehaald had en ik kon weer adem halen! Maar op het moment dat ik besefte dat ik ook nog level vier tegen moest komen vond ik het iets minder leuk. Liggende op mijn rug, met mijn benen omhoog probeerde ik om te kijken. Daar zag ik de volgende waterval aankomen. Een groot ‘gat’ in de rivier waar ik precies op af ging. Dat idee was enger dan het moment dat je de boot los moet laten. Gelukkig lag ik zo vlak mogelijk en heb ik me zo flexibel mogelijk gehouden en heb ik ook level vier, zonder boot, overleefd. Geen schrammetje! Na deze waterval ben ik naar de kant gezwommen en uit de rivier gegaan. Pas toen zag ik dat er maar twee anderen in de boot achtergebleven waren en dat zelfs de gids eruit gevallen was. Echt heftig. Sommigen hadden wat schrammen en kapotte knieën, maar gelukkig is iedereen er weer bovenop gekomen. Het was een heftige, maar hele vette dag.

School voor de doven
Iedere week gaan we bij verschillende scholen langs om de marathon te promoten en nu was de school voor de doven aan de beurt. Echt heel apart. Een klaslokaal, zo goed als stil, en iedereen wil eigenlijk wat tegen je zeggen. Ik en Sjors hebben van Meike en Julie wat basis gebarentaal geleerd en zo ook onze naam. Dat ging aardig, en ze stonden ervan te kijken dat ik het probeerde. Meteen daarna hebben ze een bijnaam bedacht wat makkelijk als gebarentaal te doen was. Omdat ik blond ben en krullen heb, moest het natuurlijk iets met mijn haren te maken hebben. Nu maak je met je rechterhand een soort kuif achter/boven je hoofd en beweegt wat. Dat is mijn bijnaam :P

Nadat we stickers hadden uitgedeeld hebben we nog een ballonblaaswedstrijd gedaan. Wie als eerst de ballon kapot kon blazen. Twee jongens tegen twee meisjes. De klap van de ballon horen zij natuurlijk niet, maar de trillingen begrijpen ze wel, dus dat was erg leuk om te zien. Uiteindelijk kregen we een applaus in gebarentaal wat betekent dat iedereen twee armen in de lucht houdt en de handjes laat wapperen. Erg interessant.

Murchison falls (09-11/10-11/11-11)
4:30u....vrijdagochtend....Op naar murchison falls!! Met de bus richting het zuiden en dan ergens halverwege eruit. Ik was erg op mijn hoede want dit had ik al vaker meegemaakt. In Vietnam moesten Meine en ik er ook halverwege uit en dat was toen helemaal verkeerd gegaan. We werden toen namelijk pas na honderd kilometer uit de bus gezet. Niet heel fijn. Gelukkig was het nu anders en werden we netjes voor de poort gedropt. De anderen studenten uit Kampala zouden ook rond zeven uur ’s ochtends vertrekken maar al snel bleek dat er iets fout was gegaan. De chauffeur van één van de busjes was de avond ervoor, bij de organisatie waar wij het geboekt hadden, langs gegaan om de laatste dingen te regelen. Normaal kreeg hij het geld altijd op de dag van vertrek, maar door omstandigheden is het geld de avond ervoor gegeven. ’s Ochtends kregen we te horen dat de man met al het geld was gevlucht (ruim drie duizend euro) en dat die organisatie dus nog naar de bank moest om opnieuw geld te halen en een nieuw busje te regelen. Ondanks dat zaten ze een paar uur later alsnog in een nieuw busje op weg naar ons. Ik zeg goed geregeld!

Bij aankomst was iedereen natuurlijk erg blij er toch nog op tijd te zijn en kon de zoektocht naar de neushoorns beginnen. De planning was om eerst neushoorns te spotten, daarna in ‘de village’ te slapen om vervolgens de dag erna de waterval te bijkijken en de nijl op te gaan om nijlpaarden en krokodillen te zien en zondags een safari.

Enfin, even terugkomend op de neushoorns. Wat bleek, we gingen te voet! Eerst even een stukje met de auto en daarna te voet verder om zo de neushoorns van ongeveer twintig meter afstand te kunnen zien. Echt heel gaaf. Niet geheel zonder gevaar, maar wel erg leuk. Met toeval kwamen we de grootste tegen, het baasje van het park. Daarnaast een moeder en een klein baby-neushoorntje. Iedereen was overdondert door de grootte en het gewicht. Het zag er echt erg mooi uit. Nadat we ze ongeveer een uur hadden gevolgd zijn we teruggekeerd en zijn we met de safaribusjes naar ‘de village’ gereden.

Na een avondmaal heerlijk overnacht in een village hut. Het was wel een beetje commercieel opgezet, maar dan toch blijft het leuk. De volgende dag kregen we een tour door het dorp en gingen we door naar het volgende avontuur, Murchison Falls. Echt een mooi gezicht om te zien hoe zo’n grote watermassa naar beneden klettert. Daarna de nijl op om nijlpaarden en krokodillen te spotten. Dat was gelukkig geen probleem. We hebben zelf nog twee olifanten gezien die wat water kwamen drinken! Alvast een voorproefje op de safari van zondag!

Bij terugkomst stonden de busjes weer klaar en werden we naar ‘Nature lodge’ gebracht. Bij aankomst kregen we een koud washandje en verfrissend drankje en het uitzicht was echt heel erg mooi. Precies in een bocht van de nijl kon je kilometers ver kijken. Ons werd verteld dat we een vier-gangen diner kregen en daarna kregen we uitleg over onze ‘tenten’. We hadden namelijk tenten die uitkeken op de nijl. Eenmaal aangekomen bleek dat het wel tenten waren, maar geheel nieuw, volledig ingericht en het leek net een hotelkamer. Je kon het eigenlijk geen tenten noemen. Prachtig uitzicht en schone sanitaire voorzieningen, echt goed geregeld.

Om vijf uur ging de wekker. Snel opstaan, eten en het busje in. Vandaag gaan we dan echt op Safari! Tien minuutjes rijden van de ingang van het park en dan maar hopen om mooie beesten te zien. Terwijl de zon opkomt en schijnt over de savanne, een aantal palmen en bomen en dan roept iemand ineens dat er olifanten staan. Ik draaide me om en stond ineens twintig meter van een olifant af. Achter een boom kwam hij langzaam in beeld. Echt ongelofelijk grote en indrukwekkende dieren. Al snel zagen we ook giraffen, impala’s, kraanvogels en steenbokken. Kortom een geslaagd weekend met veel avonturen en mooie dieren. Een weekend om nooit meer te vergeten.

Thanks voor het lezen en tot de volgende post!!!!

Groetjes Tim