Meetings & Marathon, Power cuts & Cockroaches
Blijf op de hoogte en volg Tim
01 November 2012 | Oeganda, Lira
Hallo allemaal!
Het is al weer een tijdje geleden. Bijna twee weken! We hebben weer veel meegemaakt en ik had moeite met het schrappen van bepaalde onderdelen. Vandaar dat het zo'n lang verhaal is, sorry! ;) :D
De afgelopen anderhalve week hebben we verschillende vergaderingen gehad en heel veel belangrijke personen ontmoet. Zo hadden we een afspraak bij Coca Cola, Aquawater en met de enige energieleveranciers van Uganda, Umeme. Na wat onderhandelingen en brainstormen wilden ze geld en/of producten leveren voor de marathon. Waardoor we nu de eerste sponsoren binnen hebben! Yes!!
De marathon wordt dus gehouden op de ‘golf course’ van Lira. De eigenaar is ervan overtuigd dat het een golf course is en weet vooral zichzelf te overtuigen dat het iedere dag gebruikt wordt. Voor ons is het gewoon een veld met een aantal bomen, hopen gras, bosjes en grote stukken zand. Geen vlaggetje, hole of golfkarretje te ontdekken. Hij beweerde toch echt dat er meerdere holes waren. Het is dan ook erg lastig om een permit te krijgen voor meerdere dagen omdat de eigenaar denkt dat het veel gebruikt wordt.
De burgemeester was iets makkelijker. Die ontving ons hartelijk en we hebben elkaar wat leuke verhalen verteld. De geleerden hier kennen Nederland omdat ze les krijgen over de polders en dijken. Erg grappig. Verder hebben we een businesscard gekregen voor als we hem nog een keer nodig hadden. Echt een vriendelijke man.
Omdat we (blijkbaar) nog niet de hele stad hadden gezien nam Adicho ons mee naar nog een ander deel van de stad. Hij had ons nog niet verteld dat we zijn schoonmoeder op gingen zoeken in het ziekenhuis. Dus eenmaal daar aangekomen vertelde hij dat we zijn schoonmoeder gingen bezoeken die TBC had. Sjors en ik keken mekaar al een beetje benauwd aan waarna we toch maar volgden. De ziekenhuizen hier hebben allemaal bijgebouwen waarbij elk bijgebouw een andere ziekte vertegenwoordigd. Het terrein is relatief groot en ruim opgezet. De gebouwen zijn meer barakken met open ramen en deuren waar bij elk gebouw met verschillende borden en posters aangegeven wordt welke sectie het is. Bij het gebouw waar wij moesten zijn werd aangegeven wat TBC inhoudt en met plaatjes werd aangeduid hoe het overgedragen werd en wat je vooral niet moest doen. Dit zijn voor hier de enige middelen om aan te geven wat er binnen de muren gaande was. Natuurlijk waren Sjors en ik wat terughoudend en lette we toch wel goed op wat er om ons heen gebeurden. We bleven dicht bij de deur en zorgden dat de frisse lucht ons tegemoet kon komen. In een kleine kamer lagen acht zeer verzwakte ‘mensen’ met armpjes heel dun. Ze konden niet meer op- of omkijken, laat staan praten. Naar mijn idee lagen die te wachten totdat het voorbij was en voor sommigen leek dat nog de enige oplossing. De schoonmoeder van Adicho lag op een relatief goede plek. Wat verder van de anderen waardoor ze niet steeds in het gehoest van haar lotgenoten lag. Helemaal verzwakt, broodmager en in eerste instantie niks zeggend. Adicho stelde ons voor en ineens begon het verschrompelde gezicht te bewegen. En er kwam zelfs wat geluid uit. Ook voor Adicho was dit bijzonder omdat ze al in tijden niets gezegd had. Ze lag daar al bijna drie maanden en na een welkomswoord aan ons zei ze nog wat tegen Adicho en ging ze weer liggen. Ze vond het zo fijn om ons te zien. Ondanks dat Adicho er redelijk nuchter onder bleef had ik het er erg moeilijk mee. Gelukkig hoefden we er niet al te lang te blijven en zijn we snel de frisse lucht in gegaan. Ja! Dat heeft toch wel heel veel indruk op me gemaakt. Met de schoonmoeder van Adicho gaat het inmiddels al ietsje beter. Ze eet en drinkt weer wat. Ze verwachten dat ze er wel weer bovenop komt. Natuurlijk is dat nog even afwachten.
Vorige week stond een intervisie gepland met EyeforAfrica, onze stagebemiddelaar. Het was leuk om iedereen weer een keer te zien en om verhalen uit te wisselen maar om er veel dieper op in te gaan, daar had ik niet zoveel zin in. Maar goed, ik had tegen mezelf gezegd dat ik me wat opener op zou stellen en maar gewoon mee te doen. Alle duo’s werden uit elkaar gehaald en met twee grote groepen gingen we onze ‘speciale’ ervaringen delen. Wel leuk om ieders verhaal te horen, maar hoe dieper we erop in gingen hoe saaier het werd. Dit is dan toch weer de ‘creatieve therapie’-kant van de minor, beetje jammer. :P
Na de intervisie kregen we lokaal eten, in buffetvorm. Gelukkig was het deze keer een stuk beter dan de vorige keer. Of wij zijn er inmiddels meer aan gewend. Dat kan natuurlijk ook. Na een vol bord met rijst, pompoen, bonen en nog wat andere dingen zat ik weer vol. Vlees eet ik hier nauwelijks (behalve kip) omdat alles hier zo taai en droog is. De kip is dan nog relatief goed. Na het eten werd een taxibusje geregeld waarna we met een groep van twintig mzungus zijn gaan stappen. Twintig blanke in een te klein busje, dat vraagt natuurlijk om problemen. En ja hoor, halverwege werden we aangehouden door de verkeerspolitie. Nadat we ze afgekocht hadden voor totaal zes euro kregen we een politie-escorte. Echt bizar hoe het hier geregeld is. Maar goed, uiteindelijk goed en wel aangekomen bij de club waar we met zijn allen een hele gezellige avond gehad hebben.
De dag erna (zaterdag 27-10) zijn de mannen op pad geweest. Niels, Brian Sjors en ik hebben wat craftmarkets bezocht, winkel bekeken, wat gegeten en rond een uur of vijf zijn we weer naar het guesthouse gegaan. ’s Avonds hadden we afgesproken om met z’n allen te gaan eten in een luxe restaurant. Althans, een gewoon westers restaurant. Ik heb pasta carbonara gegeten omdat ze hier nagenoeg geen paddestoelen hebben, en het was heerlijk. Huisgemaakte pasta, goede saus en het was precies genoeg. Daarna nog even nagetafeld en thee gedronken waarna het plan was om met z'n allen uit te gaan. Ik had tijdens het eten al met mezelf afgesproken niet meer te gaan. Ik zou een ‘private hire’ naar het guesthouse nemen en ik kijken wie er met mij mee terug zouden gaan. Aan tafel waren er toch heel veel mensen moe en wilden er toch wel veel naar huis. Prima. Maar eenmaal buiten aangekomen, met al de muziek uit de kroeg, sloeg iedereen toch weer om. Uiteindelijk ben ik met drie anderen naar huis gegaan en heeft de rest een leuke halloween-avond gehad. Toen ik in bed lag was ik blij dat ik niet gegaan was. Ik heb de rust nodig gehad.
De zondag stond, zoals bijna iedere zondag, in het teken van terugreizen. We werden om kwart over acht uit ons bed gebeld door Adicho, die wilde ineens de bus van 10u nemen. Prima, zo goed als we zijn, snel douchen, ontbijten en op naar de bus. Inmiddels kennen we bepaalde delen van Kampala wel, dus we waren er redelijk snel.
Deze week stond voor ons in het teken van tekenen. We moesten voor ‘the launch’, welke 1 november is, onze plattegrond van het terrein afhebben. Sjors heeft een mooi programma waarmee dat perfect kan. Ondanks dat we zelf wel plannen hadden, heeft Adicho het helemaal in zijn hoofd. Dus voordat wij aan de slag gingen hebben we hem helemaal ondervraagd en zijn we verder aan de slag gegaan. ’s Middags zijn we nog langs de universiteit geweest om permissie te vragen voor het golf terrein. De professor daar is de eigenaar, en die moet natuurlijk goedkeuring geven. Alles gaat hier toch wel redelijk officieel met brieven, handtekeningen en contractjes. Omdat de professor de brief verkeerd gelezen had, dacht hij dat we het terrein maar één dag nodig hadden in plaats van een hele week. Natuurlijk moest dit weer gewijzigd worden in de brief waardoor de goedkeuring er nog steeds niet is. Adicho blijft er heel rustig onder terwijl alle uitnodigingen, poster e.d. al gedrukt worden, met daarop als locatie.... the golf course. Hij zegt dat het altijd wel goed komt omdat hij iemand anders, die er medezeggeschap over heeft, kent.
Toen de plattegrond bijna af was hebben we hem aan Adicho laten zien en hij was er heel blij mee. Hij heeft nog wat ideeen toegevoegd en wat andere dingen aangepast. Hij gaf aan dat er acht toiletten geregeld waren. Acht!! Er komen alleen al vijfhonderd kinderen. We hebben hem overtuigd dat acht nooit genoeg is en dat er veel meer moeten komen. Nu is het afwachten of hij er ook daadwerkelijk wat mee doet. We zullen zien. Het is natuurlijk ook afhankelijk van sponsoren.
De route voor de marathon had ik via google.maps met een pedometer opgemeten en ingetekend. Perfect zou je zeggen. Voor hier niet. We moesten de route per se met een motor narijden. Met twee motoren eigenlijk, want de teller van de motor van Adicho werkt niet. Toen we over de ‘finish’ reden beweerde Adicho dat het meer dan tien kilometer was, wat echt nooit kon. We hadden net de route van vijf kilometer gereden! Gelukkig had ik bij de start ook even op het tellertje gekeken en bleek het een rekenfout van hem te zijn. Rekenen is hier een hel. Al is de som twee plus twee, iedereen pakt een rekenmachine. Nadat we de route goed berekend hadden heb ik hem nogmaals uitgetekend in google.maps en was hij overtuigd dat het toch wel klopte. Gelukkig maar. Na de tocht even wat gegeten en daarna door de storm naar het hotel. Dit was het eerste moment dat ik het echt koud heb gehad terwijl het toch een graad of twintig was.
Powercut
Deze week was de stroom schaars. Zondag en maandag was er sowieso geen stroom en dinsdag was er pas rond een uur of twee in de middag een beetje stroom. (af en toe) De mensen die het kunnen betalen gebruiken aggregaten en anders heb je gewoon pech. Je moet dus echt je spullen opladen als er stroom is, want het kan ieder moment uitvallen. Ook woensdagavond was het weer raak, iedere keer als het regent sluiten ze de stroom af om ‘de schade’ te beperken. Zo ook woensdagavond toen er een gigantische storm over Lira trok. We hebben het weer moeten doen met een kaarsje. Het nadeel van de harde regen is dat ongedierte snel naar binnen vluchten. Normaal gesproken is dat niet zo’n probleem want ieder ‘raam’ heeft gaas om de beestjes tegen te houden. Iedereen heeft gaas voor zijn raam en de openingen boven het raam... behalve... ik! Dus er kan vanalles naar binnen komen. Zo ben ik deze week al twee keer een grote kakkerlak (10 cm) tegengekomen. En dan schrik je wel even want die beesten zijn snel. De eerste was snel gevangen en buiten gezet, de twee kwam ik gisteren tegen tijdens de powercut. In mijn kamer had ik allemaal kaarsjes gezet om het enigzins verlicht te krijgen. Toen ik naar de wc ging in de badkamer zag ik ineens een groot beest me toelachen op de rand van het bad. Ik schrok me dood. Ik keek om me heen en zag een kaarsje en ik zag mijn spuitbus deodorant. Ik dacht, bingo! Met een steekvlam van een meter heb ik geprobeerd om de kakkerlak in de badkamer te verbranden maar helaas, die beesten zijn niet dood te krijgen! Na verschillende pogingen heb ik hem toch weer moeten vangen in een bekertje. Het probleem met kakkerlakken is, dat als je ze doodtrapt ze eitjes verspreiden met nog meer jonge kakkerlakken. Dus je vergroot het probleem. Vandaar dat ik deze creatieve oplossing bedacht had. Helaas heeft het niet gewerkt. Voor nu is het weer heel even opgelost. Het is wachten tot er weer een zit.
Komend weekend gaan we met zijn allen naar Jinja en het weekend erna naar Murchison Falls. Dus de komende weekenden gaan wederom druk worden. Mijn volgende post zal waarschijnlijk ergens na Murchison Falls zijn. Het was weer een hele lap tekst maar bedankt voor het lezen!
Groetjesssss Tim
Het is al weer een tijdje geleden. Bijna twee weken! We hebben weer veel meegemaakt en ik had moeite met het schrappen van bepaalde onderdelen. Vandaar dat het zo'n lang verhaal is, sorry! ;) :D
De afgelopen anderhalve week hebben we verschillende vergaderingen gehad en heel veel belangrijke personen ontmoet. Zo hadden we een afspraak bij Coca Cola, Aquawater en met de enige energieleveranciers van Uganda, Umeme. Na wat onderhandelingen en brainstormen wilden ze geld en/of producten leveren voor de marathon. Waardoor we nu de eerste sponsoren binnen hebben! Yes!!
De marathon wordt dus gehouden op de ‘golf course’ van Lira. De eigenaar is ervan overtuigd dat het een golf course is en weet vooral zichzelf te overtuigen dat het iedere dag gebruikt wordt. Voor ons is het gewoon een veld met een aantal bomen, hopen gras, bosjes en grote stukken zand. Geen vlaggetje, hole of golfkarretje te ontdekken. Hij beweerde toch echt dat er meerdere holes waren. Het is dan ook erg lastig om een permit te krijgen voor meerdere dagen omdat de eigenaar denkt dat het veel gebruikt wordt.
De burgemeester was iets makkelijker. Die ontving ons hartelijk en we hebben elkaar wat leuke verhalen verteld. De geleerden hier kennen Nederland omdat ze les krijgen over de polders en dijken. Erg grappig. Verder hebben we een businesscard gekregen voor als we hem nog een keer nodig hadden. Echt een vriendelijke man.
Omdat we (blijkbaar) nog niet de hele stad hadden gezien nam Adicho ons mee naar nog een ander deel van de stad. Hij had ons nog niet verteld dat we zijn schoonmoeder op gingen zoeken in het ziekenhuis. Dus eenmaal daar aangekomen vertelde hij dat we zijn schoonmoeder gingen bezoeken die TBC had. Sjors en ik keken mekaar al een beetje benauwd aan waarna we toch maar volgden. De ziekenhuizen hier hebben allemaal bijgebouwen waarbij elk bijgebouw een andere ziekte vertegenwoordigd. Het terrein is relatief groot en ruim opgezet. De gebouwen zijn meer barakken met open ramen en deuren waar bij elk gebouw met verschillende borden en posters aangegeven wordt welke sectie het is. Bij het gebouw waar wij moesten zijn werd aangegeven wat TBC inhoudt en met plaatjes werd aangeduid hoe het overgedragen werd en wat je vooral niet moest doen. Dit zijn voor hier de enige middelen om aan te geven wat er binnen de muren gaande was. Natuurlijk waren Sjors en ik wat terughoudend en lette we toch wel goed op wat er om ons heen gebeurden. We bleven dicht bij de deur en zorgden dat de frisse lucht ons tegemoet kon komen. In een kleine kamer lagen acht zeer verzwakte ‘mensen’ met armpjes heel dun. Ze konden niet meer op- of omkijken, laat staan praten. Naar mijn idee lagen die te wachten totdat het voorbij was en voor sommigen leek dat nog de enige oplossing. De schoonmoeder van Adicho lag op een relatief goede plek. Wat verder van de anderen waardoor ze niet steeds in het gehoest van haar lotgenoten lag. Helemaal verzwakt, broodmager en in eerste instantie niks zeggend. Adicho stelde ons voor en ineens begon het verschrompelde gezicht te bewegen. En er kwam zelfs wat geluid uit. Ook voor Adicho was dit bijzonder omdat ze al in tijden niets gezegd had. Ze lag daar al bijna drie maanden en na een welkomswoord aan ons zei ze nog wat tegen Adicho en ging ze weer liggen. Ze vond het zo fijn om ons te zien. Ondanks dat Adicho er redelijk nuchter onder bleef had ik het er erg moeilijk mee. Gelukkig hoefden we er niet al te lang te blijven en zijn we snel de frisse lucht in gegaan. Ja! Dat heeft toch wel heel veel indruk op me gemaakt. Met de schoonmoeder van Adicho gaat het inmiddels al ietsje beter. Ze eet en drinkt weer wat. Ze verwachten dat ze er wel weer bovenop komt. Natuurlijk is dat nog even afwachten.
Vorige week stond een intervisie gepland met EyeforAfrica, onze stagebemiddelaar. Het was leuk om iedereen weer een keer te zien en om verhalen uit te wisselen maar om er veel dieper op in te gaan, daar had ik niet zoveel zin in. Maar goed, ik had tegen mezelf gezegd dat ik me wat opener op zou stellen en maar gewoon mee te doen. Alle duo’s werden uit elkaar gehaald en met twee grote groepen gingen we onze ‘speciale’ ervaringen delen. Wel leuk om ieders verhaal te horen, maar hoe dieper we erop in gingen hoe saaier het werd. Dit is dan toch weer de ‘creatieve therapie’-kant van de minor, beetje jammer. :P
Na de intervisie kregen we lokaal eten, in buffetvorm. Gelukkig was het deze keer een stuk beter dan de vorige keer. Of wij zijn er inmiddels meer aan gewend. Dat kan natuurlijk ook. Na een vol bord met rijst, pompoen, bonen en nog wat andere dingen zat ik weer vol. Vlees eet ik hier nauwelijks (behalve kip) omdat alles hier zo taai en droog is. De kip is dan nog relatief goed. Na het eten werd een taxibusje geregeld waarna we met een groep van twintig mzungus zijn gaan stappen. Twintig blanke in een te klein busje, dat vraagt natuurlijk om problemen. En ja hoor, halverwege werden we aangehouden door de verkeerspolitie. Nadat we ze afgekocht hadden voor totaal zes euro kregen we een politie-escorte. Echt bizar hoe het hier geregeld is. Maar goed, uiteindelijk goed en wel aangekomen bij de club waar we met zijn allen een hele gezellige avond gehad hebben.
De dag erna (zaterdag 27-10) zijn de mannen op pad geweest. Niels, Brian Sjors en ik hebben wat craftmarkets bezocht, winkel bekeken, wat gegeten en rond een uur of vijf zijn we weer naar het guesthouse gegaan. ’s Avonds hadden we afgesproken om met z’n allen te gaan eten in een luxe restaurant. Althans, een gewoon westers restaurant. Ik heb pasta carbonara gegeten omdat ze hier nagenoeg geen paddestoelen hebben, en het was heerlijk. Huisgemaakte pasta, goede saus en het was precies genoeg. Daarna nog even nagetafeld en thee gedronken waarna het plan was om met z'n allen uit te gaan. Ik had tijdens het eten al met mezelf afgesproken niet meer te gaan. Ik zou een ‘private hire’ naar het guesthouse nemen en ik kijken wie er met mij mee terug zouden gaan. Aan tafel waren er toch heel veel mensen moe en wilden er toch wel veel naar huis. Prima. Maar eenmaal buiten aangekomen, met al de muziek uit de kroeg, sloeg iedereen toch weer om. Uiteindelijk ben ik met drie anderen naar huis gegaan en heeft de rest een leuke halloween-avond gehad. Toen ik in bed lag was ik blij dat ik niet gegaan was. Ik heb de rust nodig gehad.
De zondag stond, zoals bijna iedere zondag, in het teken van terugreizen. We werden om kwart over acht uit ons bed gebeld door Adicho, die wilde ineens de bus van 10u nemen. Prima, zo goed als we zijn, snel douchen, ontbijten en op naar de bus. Inmiddels kennen we bepaalde delen van Kampala wel, dus we waren er redelijk snel.
Deze week stond voor ons in het teken van tekenen. We moesten voor ‘the launch’, welke 1 november is, onze plattegrond van het terrein afhebben. Sjors heeft een mooi programma waarmee dat perfect kan. Ondanks dat we zelf wel plannen hadden, heeft Adicho het helemaal in zijn hoofd. Dus voordat wij aan de slag gingen hebben we hem helemaal ondervraagd en zijn we verder aan de slag gegaan. ’s Middags zijn we nog langs de universiteit geweest om permissie te vragen voor het golf terrein. De professor daar is de eigenaar, en die moet natuurlijk goedkeuring geven. Alles gaat hier toch wel redelijk officieel met brieven, handtekeningen en contractjes. Omdat de professor de brief verkeerd gelezen had, dacht hij dat we het terrein maar één dag nodig hadden in plaats van een hele week. Natuurlijk moest dit weer gewijzigd worden in de brief waardoor de goedkeuring er nog steeds niet is. Adicho blijft er heel rustig onder terwijl alle uitnodigingen, poster e.d. al gedrukt worden, met daarop als locatie.... the golf course. Hij zegt dat het altijd wel goed komt omdat hij iemand anders, die er medezeggeschap over heeft, kent.
Toen de plattegrond bijna af was hebben we hem aan Adicho laten zien en hij was er heel blij mee. Hij heeft nog wat ideeen toegevoegd en wat andere dingen aangepast. Hij gaf aan dat er acht toiletten geregeld waren. Acht!! Er komen alleen al vijfhonderd kinderen. We hebben hem overtuigd dat acht nooit genoeg is en dat er veel meer moeten komen. Nu is het afwachten of hij er ook daadwerkelijk wat mee doet. We zullen zien. Het is natuurlijk ook afhankelijk van sponsoren.
De route voor de marathon had ik via google.maps met een pedometer opgemeten en ingetekend. Perfect zou je zeggen. Voor hier niet. We moesten de route per se met een motor narijden. Met twee motoren eigenlijk, want de teller van de motor van Adicho werkt niet. Toen we over de ‘finish’ reden beweerde Adicho dat het meer dan tien kilometer was, wat echt nooit kon. We hadden net de route van vijf kilometer gereden! Gelukkig had ik bij de start ook even op het tellertje gekeken en bleek het een rekenfout van hem te zijn. Rekenen is hier een hel. Al is de som twee plus twee, iedereen pakt een rekenmachine. Nadat we de route goed berekend hadden heb ik hem nogmaals uitgetekend in google.maps en was hij overtuigd dat het toch wel klopte. Gelukkig maar. Na de tocht even wat gegeten en daarna door de storm naar het hotel. Dit was het eerste moment dat ik het echt koud heb gehad terwijl het toch een graad of twintig was.
Powercut
Deze week was de stroom schaars. Zondag en maandag was er sowieso geen stroom en dinsdag was er pas rond een uur of twee in de middag een beetje stroom. (af en toe) De mensen die het kunnen betalen gebruiken aggregaten en anders heb je gewoon pech. Je moet dus echt je spullen opladen als er stroom is, want het kan ieder moment uitvallen. Ook woensdagavond was het weer raak, iedere keer als het regent sluiten ze de stroom af om ‘de schade’ te beperken. Zo ook woensdagavond toen er een gigantische storm over Lira trok. We hebben het weer moeten doen met een kaarsje. Het nadeel van de harde regen is dat ongedierte snel naar binnen vluchten. Normaal gesproken is dat niet zo’n probleem want ieder ‘raam’ heeft gaas om de beestjes tegen te houden. Iedereen heeft gaas voor zijn raam en de openingen boven het raam... behalve... ik! Dus er kan vanalles naar binnen komen. Zo ben ik deze week al twee keer een grote kakkerlak (10 cm) tegengekomen. En dan schrik je wel even want die beesten zijn snel. De eerste was snel gevangen en buiten gezet, de twee kwam ik gisteren tegen tijdens de powercut. In mijn kamer had ik allemaal kaarsjes gezet om het enigzins verlicht te krijgen. Toen ik naar de wc ging in de badkamer zag ik ineens een groot beest me toelachen op de rand van het bad. Ik schrok me dood. Ik keek om me heen en zag een kaarsje en ik zag mijn spuitbus deodorant. Ik dacht, bingo! Met een steekvlam van een meter heb ik geprobeerd om de kakkerlak in de badkamer te verbranden maar helaas, die beesten zijn niet dood te krijgen! Na verschillende pogingen heb ik hem toch weer moeten vangen in een bekertje. Het probleem met kakkerlakken is, dat als je ze doodtrapt ze eitjes verspreiden met nog meer jonge kakkerlakken. Dus je vergroot het probleem. Vandaar dat ik deze creatieve oplossing bedacht had. Helaas heeft het niet gewerkt. Voor nu is het weer heel even opgelost. Het is wachten tot er weer een zit.
Komend weekend gaan we met zijn allen naar Jinja en het weekend erna naar Murchison Falls. Dus de komende weekenden gaan wederom druk worden. Mijn volgende post zal waarschijnlijk ergens na Murchison Falls zijn. Het was weer een hele lap tekst maar bedankt voor het lezen!
Groetjesssss Tim
-
01 November 2012 - 15:55
Marion:
Ha Tim,
Je maakt wat mee!
Als je je scriptie ook zo leuk schrijft volgend jaar komt het goed met je afstuderen!
groet en veel plezier en succes daar!
Marion -
01 November 2012 - 16:09
Anouk:
He broer
Hahaha een groot beest me toelachen. Je maakt het wel spannend!
Jullie maken veel mee daar! Leuk hoor..
Lijkt me erg leuk zo'n buitenlandstage maar dat eten en het ongedierte hahaha nee dank je!
Spreek je snel weer
Xx -
01 November 2012 - 16:24
Sjors Moeder:
Wat een verhaal weer zeg. jullie maken idd wat mee.
Boeiend om te lezen en zo kom ik weer eens wat meer aan de weet.
groetjes uit Melick
-
01 November 2012 - 17:07
Margo:
toch maar gaas voor je raam doen?
xxx -
01 November 2012 - 18:10
Ilse Swankhuisen:
Heej Tim!
Tijd gaat soms echt snel en als je dan weer een blog schrijft moet je idd best wel veel weglaten om t allemaal nog beetje logisch en leesbaar te houden. Moet zeggen dat ik dit verhaal prima te lezen vond, je vorige verhalen waren soms wat lastiger te volgen, maar je hebt je draai denk ik gevonden ;-). Tis denk ik ook verstandig om wat rust te nemen af en toe, anders loop je echt jezelf ook voorbij, maar snap ook wel dat je zoveel wilt doen daar. Erg leuk dat jullie project langzaamaan vorm begint te krijgen.
Als ik jou was zou ik echt gaas kopen en voor je raam hangen, gadverdamme zeg die beesten! En mocht je t weer eens 'koud' hebben, dan mag je wel aan mij denken in t hoge noorden, de temperatuur ligt hier op ongeveer 5 graden boven 0.
Liefs! xx -
01 November 2012 - 19:33
Hans:
He Tim
Allemaal leuk om te lezen wat je beleeft daar.
Er zijn ook minder leuke dingen maar hopen dat die goed komen.
Verder is het wel lachen ahha ha met die kakkerlakken.
Hee veel plezier en hoop dat je heel veel leert waar je wat mee kan doen.
groetjes hans -
01 November 2012 - 22:30
Roos Wolfs:
Hallo mzungu, het is wel heftig als je in een ziekenhuis komt.... Ik kan me wel voortstellen dat je daar even van onder de indruk bent. Je hebt dus gezien waarvoor je het project gaat doen. Dat project begint aardig te lopen, al moet je alles kritisch volgen zoals de berekeningen voor de route van de marathon. Ondertussen moet je de voorzieningen in de gaten houden en heb je Sjors als technisch tekenaar aangesteld...? Straks terug in Nederland kun jij docenten Eventmanagemnt vertellen hoe je een event in Uganda op moet zetten. Cultuurverschillen te over.
He, Tim, ik vind het geweldig wat jullie doen. Veel succes. Groeten van Roos, ook voor Sjors. -
01 November 2012 - 22:37
Sanne De Jong:
Hey!! Wat n verhaal! Geef mij maar n olifant ipv een kakkerlak...hihi Gelukkig ben jij wat stoerder en overleef je Uganda dus wel :-) Zo te lezen gaat t project ook voortvarend en de weekenden ook! Goed bezig hoor! Geniet lekker verder! X -
01 November 2012 - 23:19
Elles:
Ha Tim!
Leuk verhaal! Geniet van jullie weekend!
Groetjes Elles -
01 November 2012 - 23:19
Elles:
Ha Tim!
Leuk verhaal! Geniet van jullie weekend!
Groetjes Elles -
01 November 2012 - 23:53
Meine:
Als je die kakkerlakken maar niet mee naar huis neemt! Vind het wel stoer van je hoor! Ik heb papa en mama net op bezoek gehad en die hebben me weer even geholpen met wat opruimen van ons huisje. Ze letten hier dus wel goed op me ;-) Is voor jou weer een zorg minder! Ik mis je, Xxx -
02 November 2012 - 09:11
Stijn:
Goed bezig Tim! -
03 November 2012 - 13:57
Garreld En Joke:
Hoi Tim
Straks wil je niet meer naar huis, ik lees tussen de regels door dat je volop geniet van de aanwezige inwoners :-) Je kunt het mooi vertellen. Wij kijken al uit naar je volgende verhaal. -
03 November 2012 - 13:57
Garreld En Joke:
Hoi Tim
Straks wil je niet meer naar huis, ik lees tussen de regels door dat je volop geniet van de aanwezige inwoners :-) Je kunt het mooi vertellen. Wij kijken al uit naar je volgende verhaal. -
03 November 2012 - 13:57
Garreld En Joke:
Hoi Tim
Straks wil je niet meer naar huis, ik lees tussen de regels door dat je volop geniet van de aanwezige inwoners :-) Je kunt het mooi vertellen. Wij kijken al uit naar je volgende verhaal.
Gr. Garreld en Joke -
04 November 2012 - 20:15
Anja:
Joke en Garreld zeggen wel heel vaak dat je straks niet meer naar huis wil.
Wel doen hoor. Dat kun je Meine niet aan doen :-)
Geniet van alle beestjes !!!! -
06 November 2012 - 03:56
Ramona Oldenbeuving:
Hee Tim! Wat een verhaal! Lijkt me echt vervelend als je stroom steeds wegvalt! Oke nou mag ik niks zeggen want in de helft van oost Amerika hebben ze ook geen stroom, maar normaal gesproken is dat geen probleem. En de kakkerlakken haha! Die heb ik hier ook:) In de eerste paar dagen lag er 1 voor mn kamer op zijn rug. Dood dacht ik, maar toen ik hem met een wc papiertje op wilde pakken bleek hij toch niet zo dood! Ik heb nog nooit zo hard gegild:p Maar we hebben hier anti-kakkerlak spray! En als er 1 in je kamer zit kun je een mannetje bellen die je kamer komt sprayen! Die service zullen jullie waarschijnlijk niet hebben maar zou wel een goed idee zijn! Inderdaad alleen echt niet op gaan staan en proberen een gaas voor je raam te krijgen! Heel veel succes met het project! En natuurlijk heel veel plezier!! xx -
06 November 2012 - 03:56
Ramona Oldenbeuving:
Hee Tim! Wat een verhaal! Lijkt me echt vervelend als je stroom steeds wegvalt! Oke nou mag ik niks zeggen want in de helft van oost Amerika hebben ze ook geen stroom, maar normaal gesproken is dat geen probleem. En de kakkerlakken haha! Die heb ik hier ook:) In de eerste paar dagen lag er 1 voor mn kamer op zijn rug. Dood dacht ik, maar toen ik hem met een wc papiertje op wilde pakken bleek hij toch niet zo dood! Ik heb nog nooit zo hard gegild:p Maar we hebben hier anti-kakkerlak spray! En als er 1 in je kamer zit kun je een mannetje bellen die je kamer komt sprayen! Die service zullen jullie waarschijnlijk niet hebben maar zou wel een goed idee zijn! Inderdaad alleen echt niet op gaan staan en proberen een gaas voor je raam te krijgen! Heel veel succes met het project! En natuurlijk heel veel plezier!! xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
