First week at the office

First week at the office...
Een normale ‘werkweek’ begint hier rond acht uur tot ongeveer vijf uur. Ik zeg rond, want maandag en dinsdag begon het al later en stonden Sjors en ik al voor een gesloten deur te wachten. Sjors kan al aardig wennen aan het ‘te laat komen’, maar ik wil er dan toch gewoon om acht uur zijn. Al is het gewoon voor mijn gevoel. Sjors zegt dan op zijn beurt dat ‘te laat komen’ niet bestaat, waar ik hem dan ook weer gelijk in moet geven. De maandag en dinsdag hebben we de hele dag aan school gewerkt en wat algemene dingen gevraagd. Voor woensdagmiddag stond een meeting gepland en daar keken we dan ook erg naar uit. Ondanks dat ook de woensdag later begon dan acht uur, waren we benieuwd hoe de meeting zou verlopen. Voor het geval we iets moesten zeggen heb ik toch maar een kleine intro voorbereid en zijn we om 13:45u richting het pacific grand hotel aan de andere kant van Lira gegaan. De meeting stond gepland om 14:30u African time. Dat kan dus vanalles zijn... Nagoed, Sjors en ik zaten rustig in de lobby te wachten en de ober had ons gevraagd of hij ons kon helpen. Wij vertelden over de meeting en hij wist nergens iets van. Fijn! Om iets over half drie kwam Adicho aanrijden en wat bleek. De meeting is gewoon buiten op het gras met wat stoeltjes en een tafeltje. Vandaar dat die ober van niks wist. Oke, misschien was het wat naïef van ons om te denken dat er een vergaderzaal was, maar toch denk je dat het er gewoon is. De vergadering zou dus om 14:30u beginnen, natuurlijk niet! Kom op, je bent in Uganda Tim! Rond 15:15u ging Adicho een beetje bellen en om 16:00u kwamen de eerste genodigden aanlopen, alsof er niks aan de hand was... Na een kort schietgebed, waarvan ik alleen het ‘amen-gedeelte’ ken, begon de vergadering. Toch wel redelijk hetzelfde als in Nederland. Een voorzitter heeft het woord en iedereen kan zijn zegje doen. Redelijk gestructureerd moet ik toegeven! Tot dat er om vijf uur toch nog iemand aan komt waaien, waarbij alles nogmaals gezegd moet worden. Na de herhaling en de rondvraag wordt de vergadering altijd afgesloten met een gebed en gaat iedereen weer weg. Deze keer werd gelukkig iemand anders gekozen, maar de kans is groot dat Sjors of ik een keer aan de beurt is. Dat wordt dus improviseren... Gewoon een leuk verhaaltje verzinnen in het Nederlands wat eindigd op amen. Donderdag hebben we een korte meeting gehad met Adicho om 15:00u mzungu time, op tijd dus. Hij was redelijk op tijd waardoor ons vragenvuur snel kon beginnen. Tachtig procent van onze ideeën en ingevingen waren voorzien, zoals hij zei. Onze vraag is dus ofdat dat echt is, ofdat hij zegt dat ze voorzien zijn. Hier moeten we nog achter zien te komen, maar voor deze week is het gedaan. Toch moest ik natuurlijk nog even vragen wat de planning voor de komende week is, waarop ik het antwoord kreeg dat de komende week een vergadering ingepland staat. That’s it. Zoals je al merkt, nemen ze het niet zo nauw met afspraken, tijden en dagen.

Tussen de middag wordt hier trouwens iedere dag rijst met bonen of rijst met ‘spinazie a la creme met zand’ gegeten. Zo ook voor ons. De bonen met rijst zijn prima te doen en ook de porties zijn voor ons aangepast. Mzungus eten toch een stuk minder dat de locals hier. Zij schuiven gerust een vol bord rijst naar binnen terwijl wij toch wat minder eten in de middag. Om toch wat gevarieerd te kunnen eten hebben we besloten ‘s avonds wat diversere maaltijden te bereiden en ik als kok moet mijn creativiteit natuurlijk ook wel een beetje kwijt ;) Hoewel we maar één pitje hadden moest er toch een volledige maaltijd komen. Het is ons toch gelukt om een dag crepe suzette, een dag gebakken vis, zoete aardappelpuree met erwten en een dag boerenomelet te eten. Zo proberen we iedere week spullen te kopen bij de lokale markt om zo ook de locals te leren kennen.
 
Weekend en de reis naar Kampala
In het begin van deze week hebben we besloten om klasgenoten op te zoeken in Kampala. We hadden op Facebook een bericht gepost dat wij in ieder geval naar Kampala en Entebbe (dorp onder Kampala) gingen met de vraag wie er mee wilden. Donderdagnacht om precies twaalf uur vertrekt iedere week de bus naar Kampala. Iedere keer als wij in het zuiden iets gaan doen, moeten we deze bus nemen en dan komen we rond een uur of zes ’s ochtends aan. Prima als je in een hobbelige bus kunt slapen, maar mij is het helaas deze keer niet gelukt. Misschien de komende week.

Arrived in Kampala, ondanks dat het erg vroeg was, was er toch al veel leven op straat. Nog voordat we de bus uitstapte werden verschillende motoren, auto’s en taxibusjes voorgereden om ons naar binnen te trekken. Sjors en ik zochten een rustig plekje op en nadat we alle aanbieders van ons afgeslagen hadden, hebben we ons even rustig georiënteerd. Vrij lastig in een miljoenenstad met bijna geen straatnamen. Gelukkig hadden we al snel kampalaroad, of bombaroad, gevonden. Op het kaartje leek het allemaal kloppend en de afstanden leken goed te doen. Na anderhalf uur lopen kwamen we erachter dat we nog steeds op Kampalaroad zaten, maar dat we de verkeerde kant opgelopen waren. Helemaal terug was de enige optie. Eenmaal aangekomen bij het punt waar we weer dingen herkenden hebben we een heerlijk ontbijtje gegeten bij de Nederlandse bakkerij ‘Brood’. Na een lekker croissantje en ons eerste kopje koffie in Uganda hebben we een private hire (neptaxi) naar het guesthouse van Meike en Julie (twee klasgenoten) genomen. Voor een paar euro werden we voor de deur afgezet. Voor ons was dat het begin van het weekend...

Nadat we onze spullen in ons kamertje hadden geïnstalleerd zijn we op ons gemak Kampala ingegaan. We hebben wat marktjes bezocht en wat souvenirs bekeken. Via Facebook hadden we begrepen dat de andere klasgenoten pas de dag erna kwamen, maar dat mocht de pret niet drukken. Op de terugweg naar het guesthouse even langs de supermarkt, lekker met z’n vieren gekookt en daarna nog even naar club cayenne geweest. Een luxe club voor de rijkere mensen. Je ziet hier dan ook wat meer blanken en Indiers. Overigens vele wat ouder (40-50) en dansend met een jong, opgetut meisje. Toch een beetje fout. De ‘normale’ manier van dansen is hier trouwens toch wat excentrieker en uitbundiger dan wij gewend zijn. Ondanks dat ik de eerste keer, in Lira, wel even gedanst heb, omdat het volgens Adicho de normaalste zaak van de wereld was, houd ik het vanaf nu toch wel voor gezien. Cultuur is prima, maar ik houd het liever hierbij ;) Hoewel Sjors en ik dus door de situatie heen konden kijken, konden Meike en Julie hun ogen nog steeds niet geloven. Ondanks dat, was het een erg gave, goed beveildigde club met veel palmen, een zwembad, dakjes van riet en goede (ook westerse) muziek. We hebben ons dan ook prima vermaakt.

Zaterdag 20-10-2012
Na het ontbijt kreeg ik het lieve smsje van Meine dat mijn kaart, die ik haar gestuurd had voor haar verjaardag, aangekomen was. Dit was het teken dat ze wakker was, dus kon ik haar meteen even bellen en feliciteren met haar verjaardag. Haar 25e verjaardag zonder mij vond ze toch wel een beetje vreemd. En ik natuurlijk ook. Maar fijn dat de verbindingen via telefoon en internet gewoon goed zijn. Heel fijn om haar weer te horen! :D
Inmiddels hadden we het bericht gekregen van de andere klasgenoten dat zij naar Entebbe gingen en dat we elkaar daar zouden meeten. Sjors en ik moesten nog een buskaartje halen voor onze terugreis naar Lira en om twee uur ’s middags waren we dan eindelijk in Entebbe, bij onze andere klasgenoten. Sterk verlaat, maar goed. Met z’n achten een busje aangehouden en op naar de botanische tuinen.
Mijn voorstelling van botanische tuinen was beduidend anders dan hoe het hier bedoelt is. Ik had het een botanisch bos genoemd.... ;) Ik heb ongeveer vijf mooie bloemen gezien, één vogel en één vlinder en heel veel gigantische bomen en palmen. Erg indrukwekkend was het wel. In het park hebben we een hoop kleine aapjes gezien wat wel het hoogtepunt was van de dag. Na de tuinen zijn de vier anderen naar het ICU-guesthouse gegaan en wij vieren naar het guesthouse van Meike en Julie. Allemaal even douchen, eten en daarna naar club cayenne was het plan. Helaas voor Meike was bij haar tijdens het douchen ineens het water op. Zij kwam beteuterd d’r kamertje uit met de mededeling dat ze niet meer kon douchen. Gelukkig had ze nog wat flessen bronwater waarna ze zich toch nog enigzins kon opfrissen. Toch wel fijn na zo’n lange dag vol zand en uitlaatgassen. Geloof me, je voelt je echt heel vies na een dagje door de stad lopen.
Door wat misverstanden zou het met zijn allen uitgaan bijna in de soep lopen, maar uiteindelijk is het toch allemaal gelukt. Iedereen stond verbaasd in de club omdat je het ook gewoon niet verwacht in de middle of nowhere. Helaas zijn er geen foto’s omdat een camera verboden is. Deze moeten worden ingeleverd na het fouilleren. Gelukkig had ik hem ook deze keer niet bij. Na een paar biertjes zijn wel lekker gaan slapen en zat voor ons het weekend erop. Zondags reden we met de bus terug, de tocht van zes uur. Even snel wat gegeten en nog geskypt met Meine. Erg leuk om haar regelmatig via skype te kunnen horen en zien. :D (heel blij met mijn dongel!)

Morgen gaan we weer beginnen ‘at the office’. Ik ben erg benieuwd, want het enige wat dus op de planning staat is een vergadering deze week. Waarschijnlijk komen er wel wat dingen bij.

Het is trouwens er leuk om al jullie reacties te lezen.
Tot snel!

Apwoyo
Tim