Kampala city tour and our trip to Lira

Hallo allemaal!
Iedereen bedankt voor de leuke berichtjes op deze site, facebook of email. Ik heb dan even niet het gevoel dat ik zo ver weg ben. hahaha ;) Hieronder een verslag van de afgelopen twee dagen...

Kampala city tour (10-10-12)
Vroeg op, een koude douche, ontbijten en daarna snel een ‘meeting’ met de organisatoren van eye4africa. Zij kwamen ons nog even wat safety rules uitleggen waarna we een citytour kregen door Kampala. De groep werd in drieën gedeeld en Sjors en ik gingen met Julie en Meike de stad in. David, onze guide, heeft ons de high lights van Kampala laten zien. Na een kort ritje in een matatu (busje) kwamen we aan op een heel groot plein met alléén maar taxibusjes. Dit was het begin van een lange wandeling. David heeft ons erg veel laten zien, van lokale marktjes tot de ambassade, ziekenhuis, parlementaire gebouwen, winkelcentra, golfbaan en nog veel meer. Tussendoor hebben we een drankje gedronken bij een soort winkelcentrum. Je had hier gezamenlijke zitjes met daaraan ongeveer zes restaurantjes en barretjes. Nog voor we aan een tafel zaten kwamen er zes menukaarten op ons afgerend. Nog voor we gingen zitten werden de kaarten over elkaar heen geschoven en kregen we allemaal aanbevelingen. Vervolgens schoof iemand anders zijn kaart er weer over en zo ging het door totdat we zeiden dat we ernaar zouden kijken. Na het drankje weer snel door met de tour. We kwamen gigantische vogels tegen in relatief kleine bomen. De gids kon het niet uitleggen maar in het guesthouse kwamen we erachter dat het een soort ooievaar was. Na de rondleiding kwamen we weer terug bij de taxistandplaats waar onze gids een goede taxi heeft uitgezocht. Toen we opgepropt in het busje zaten te wachten begonnen alle Ugandezen keihard te schreeuwen, iedereen klom óp de busjes en bij de gebouwen rond het plein kwam iedereen naar het balkon aan de kant van het plein om mee te doen. Tussen het geschreeuw en gejoel door probeerde onze gids een beetje rond te vragen wat er gaande was waarna hij het aan ons uitlegde. Wat er gebeurde is dat de politie de straatverkopers aan het wegjagen waren. Omdat ze toch een soort van plekken hebben waar dit niet mag. Uiteindelijk werd het gesust en zijn we weggereden. Het busje heeft ons bij het guesthouse af gezet daarna hebben we lekker aardappelen met ratatouille gegeten en nog wat gedronken op het dakterras.

On our way to Lira in the northern of Uganda
Vandaag (11-10-2012) vroeg opgestaan, Adicho onze projectbegeleider kwam ons om negen uur ophalen. Wachtend op het dakterras van ons guesthouse kwam Adicho rond half elf aankakken. In onze cultuur frusterend en onbegrijpelijk. Hier in Uganda is het heel normaal om te laat te komen. Daarnaast moet je goed opletten wat voor tijd je afspreekt, ze hebben hier namelijk twee manieren om de tijd bij te houden. Omdat Uganda op de evenaar ligt is het precies twaalf uur licht en twaalf uur donker. Om zeven uur wordt het licht en dat wordt gezien als ‘the first hour’. En zo tellen ze door tot zeven uur ’s avonds en dan beginnen ze weer opnieuw. Best apart. Dus als je twee uur afspreekt kan het two o’clock a.m. or p.m. zijn, of nine o’clock in the morning or evening. Dus als je internationale tijden wilt afspreken zeg je er altijd a.m. of p.m. bij. Daarna vraag je nog even een bevestiging. Ookal spreek je een tijd af, ga ervan uit dat de afspraak te laat is.

Maar we waren gebleven bij het guesthouse. Adicho kwam ons ophalen en we werden in een overvol (15 pers.) busje gepropt met twee hiketassen twee kleinere tassen en een extra koffertje. Echt te vol, maar het past... zoals altijd! Met het kleine busje naar één van de busstations in Kampala. We waren op zoek naar een ‘coach-bus’. Hele grote, redelijk comfortabele, bussen die van en naar de grotere steden rijden. Bij het eerste busstation stonden meer dan voldoende bussen maar die waren onbetrouwbaar zoals Adicho vertelde. Snel op naar het tweede station. Daar werden we eerst gefouilleerd en werd aan alle kanten aan ons getrokken en gevragd of ze iets moesten dragen. (hier verdienen ze dan geld mee) Helaas op de tweede plek ook geen goede bus. Al rennend achter Adicho aan op naar de derde plek. We waren aan de late kant en Adicho belde de chauffeur om te wachten. Tussen alle lokale marken, hutjes, rotzooi en roepende mensen door hebben we dan de bus bereikt. Door jezelf erin te duwen en je backpack aan de ‘inpakker’ te geven hebben we de bus gehaald. Zelfs Adicho was blij dat we in de bus zaten en dat het gelukt was. Best spannend hoe het verlopen is, maar het is gelukt. De ‘inpakker’ wilde geld zien omdat hij de tas heeft aangepakt en onder in de bus heeft gelegd. Je geeft hem duizend shilling en het is klaar. Dit is ongeveer dertig cent voor twee tassen.

Mzungu (blanke)
Daar zitten we dan, twee Mzungus (blanken) in de bus naar Lira. De bus zag er nog redelijk goed uit, de stoelen zaten prima en het raam kon open. Wat wil je nog meer... uhmm ruimte en airco? Helaas... Je wordt trouwens door kinderen gezien als iets raars. Ze begrijpen niet dat je blank bent en noemen je bijna altijd Mzungu. Het is geen discriminatie maar een manier om een onbekende te roepen. Zo wordt een blinde ‘the blind guy’ genoemd. Het is een soort nickname. Maar dat even ter zijde.

De tocht naar Lira duurde bijna zes uur en onderweg hadden we een aantal kleine stops. Als de bus stopt loopt iedereen naar de bus met het eten en drinken wat ze willen verkopen. Ze roepen wat ze hebben, (water, vlees op stokje, bananen, pinda’s) je roept terug wat je wilt hebben en je koopt het. Eerst pak je het product aan, je laat zien hoeveel geld je hebt (nog niet geven) zij geven eerst wisselgeld en dan pas geef je het geld. (anders is de kans groot dat ze weglopen). Gelijk iets geleerd van Adicho, thanks! ;)

Lira
Aangekomen in Lira werden we opgewacht door een taxi en gingen we naar ons hotel. Het Skye court hotel net iets buiten het centrum. Lira kun je zien als een stad met heel veel laagbouw met ongeveer honderdduizend inwoners. Het is één grote chaos en overal ligt troep. Brommers, fietsen (heel veel), moters, auto’s, bussen en natuurlijk voetgangers. Alles door elkaar. Rijdend en lopend door het afval over een asvaltweg met meer gaten dan een blok gatenkaas. Asfalt ligt er trouwens alleen op de doorgaande weg, de rest is rode klei en afval met nog diepere geulen en gaten. Ondanks dat het officeel een linksrijdend land is zie je iedereen overal rijden, links, rechts of het midden van de weg. Het maakt niet uit.

Na een kort ritje zijn we aangekomen bij het hotel en werden we naar onze kamer gebracht. Adicho wilde ons nog de stad laten zien dus we hebben onze tassen afgegooid en zijn mee de stad ingegaan. Omdat hij het kantoor wilde laten zien waar we de komende negen weken stage gaan lopen moesten we even een stukje omlopen. We waren de hoek nog niet om en het begon snoeihard te regenen. We zijn snel een klein huisje ingerend en hebben daar een half uur geschuild. Toen het wat minder werd heeft hij laten zien waar het kantoor was en hebben we een fietstaxi aangehouden. Achter op een fiets (dat wordt hier boda boda genoemd, in Kampala is een boda boda een motorbike) voor dertig cent naar het centrum. In het centrum aangekomen heeft hij ons een supermarkt aangewezen en wat andere dingen laten zien. Ondertussen werd het steeds donkerder en door het onweer was de stroom uitgevallen. Adicho gaf aan een goed restaurant te weten waar we wat lekkers besteld hadden. Tijdens het eten was er ineens weer stroom. Na het lekkere eten zijn we naar huis gelopen waarbij de stroom nog een keer uitviel en op straat zie je dus echt helemaal niks. Fietsers hebben geen licht en ook voetganger zie je niet. Adicho adviseerde dan ook om altijd voor negen uur ’s avonds binnen te zijn en (indien mogelijk) midden op de weg te lopen. Bij het hotel aangekomen kregen we beiden een kaarsje en een doosje lucifers. Adicho liep Sjors zijn kamer mee in en stak het kaarsje aan. Hij druppelde kaarsvet op het nachtkastje en lijmde de kaars erop. Echt levensgevaarlijk maar blijkbaar heel normaal. Ook ik kreeg een plekje op mijn tafel waar hij de kaars op plakte. Later die avond zag ik ook dat er heel veel kaarsvet op de tafel lag op heel veel verschillende plekken. Ik vraag me dan ook echt af waarom er niet gewoon een kaarsenhouder is, al is het alleen maar voor de veiligheid. Maar goed, dat zullen ze wel niet kunnen betalen of überhaupt niet hebben.

Dit was weer even een kleine update. ;)
We hebben weer genoeg gezien en meegemaakt!!

Groetjes Tim